سر کلاس درس معلم پرسید:هی بچه ها چه کسی می دونه عشق چیه؟ هیچکس جوابی نداد همه ی کلاس یکباره ساکت شد همه به هم دیگه نگاه می کلاس آروم سرشو انداخت پایین در حالی که اشک تو چشاش جمع شده بود. بود بغل دستیش نیوشا موضوع رو ازش پرسید .بغض لنا ترکید و شروع کرد گفت:لنا جان تو جواب بده دخترم عشق چیه؟ لنا با چشمای قرمز پف کرده و با صدای گرفته گفت:عشق؟ دوباره یه نیشخند زدو گفت:عشق... ببینم خانوم معلم شما تابه حال کسی رو معلم مکث کردو جواب داد:خب نه ولی الان دارم از تو می پرسم! لنا گفت:بچه ها بذارید یه داستانی رو از عشق براتون تعریف کنم تا عشق رو و ادامه داد:من شخصی رو دوست داشتم و دارم از وقتی که عاشقش شدم با نفهمیدم از من متنفره بجز اون شخص دیگه ای رو توی دلم راه ندم برای یه عهدی عمل کنه. گریه های شبانه و دور از چشم بقیه به طوریکه بالشم خیس هر چیز و هر کسی حاضر بودم هر کاری براش بکنم هر کاری... من تا مدتی پیش نمی دونستم که اونم منو دوست داره ولی یه مدت پیش فهمیدم بشم عاشقم بوده چه روزای عشنگی بود sms بازی های شبانه صحبت های عاشق هم دیگه بودیم از ته قلب همدیگرو دوست داشتیم و هر کاری برای هم گرفتم یعنی اون دست منو گرفت خیلی گرم بودن عشق یعنی توی سردترین عشق یعنی حاضر باشی همه چیزتو به خاطرش از دست بدی عشق یعنی از بگذری !اون زمان خانواده های ما زیاد باهم خوب نبودن اما عشق من بهم موضوع رو گفت پدرم ازین موضوع خیلی ناراحت شد فکر نمی کرد توی این پدید بیاد ولی اومده بود پدرم می خواست عشق منو بزنه ولی من طاقت نداشتم می زنه رفتم جلوی دست پدرم و گفتم پدر منو بزن اونو ول کن خواهش می که برو اون گفت لنا نه من نمی تونم بذارم که بجای من تورو بزنه من با یه و گفتم بخاطر من برو ... و اون رفت و پدرم منرو به رگبار کتک بست عشق بخاطر راححتیش تحمل کنی.بعد از این موضوع عشق من رفت ما بهم قول زندگیمون راه ندیم اون رفت و ازاون به بعد هیچکس ازش خبری نداشت اون نوشته شده بود: لنای عزیز همیشه دوست داشتم و دارم من تا آخرین ثانیه ی می مونم شاید ما توی این دنیا بهم نرسیم ولی بدون عاشقا تو اون دنیا بهم می اونجا منتظرت می مونم خدا نگهدار گلکم مواظب خودت باش دوستدار تو (ب.ش) لنا که صورتش از اشک خیس بود نگاهی به معلم کردو گفت: خب خانم معلم معلم هم که به شدت گریه می کرد گفت:آره دخترم می تونی بشینی لنا به بچه ها نگاه کرد همه داشتن گریه می کردن ناگهان در باز شد و ناظم لنا اومدن دنبال لنا برای مراسم ختم یکی از بستگان لنا بلند شد و گفت: چه کسی ؟ ناظم جواب داد: نمی دونم یه پسر جوان دستهای لنا شروع کرد به لرزیدن پاهاش دیگه توان ایستادن نداشت ناگهان 
کردند ناگهان لنا یکی از بچه های
لنا 3 روز بود با کسی حرف نزده
به گریه کردن معلم اونو دید و
دیدی که بهت بگه عشق چیه؟
درک کنید نه معنی شفاهیشو حفظ کنید
خودم عهد بستم که تا وقتی که
دختر بچه خیلی سخته که به یه چنین
می شد اما دوسش داشتم بیشتر از
اون حتی قبل ازینکه من عاشقش
یواشکی ما باهم خیلی خوب بودیم
می کردیم من چند بار دستشو
هوا با گرمی وجود یکی گرم بشی !
هر چیزو هز کسی به خاطرش
گفت که دیگه طاقت ندارم و به پدرم
مدت بین ما یه چنین احساسی
نمی تونستم ببینم پدرم عشق منو
کنم بذار بره بعد بهش اشاره کردم
لگد اونو به اونطرف تر پرتاب کردم
یعنی حاضر باشی هر سختی رو
داده بودیم که کسی رو توی
فقط یه نامه برام فرستاد که توش
عمر به عهدم وفا می کنم منتظرت
رسن پس من زودتر می رمو
گمان می کنم جوابم واضح بود
مدرسه داخل شدو گفت: پدرو مادر
روی زمین افتادو دیگه هم بلند نشد
خیلی سخته که بغض داشته باشی اما نخوای کسی بفهمه ! خیلی سخته که عزیز ترین کست ازت بخواد فراموشش کنی ! خیلی سخته که سالگرد آشنایی با عشقت رو بدون حضور خودش جشن بگیری ! خیلی سخته که روز تولدت همه بهت تبریک بگن جز اون که فکر میکنی به خاطرش زنده ای ! خیلی سخته که غرورت رو به خاطر یه نفر بشکنی بعد بفهمی دوست نداره ! خیلی سخته که همه چیز رو به خاطر یه نفر از دست بدی اما اون بهت بگه!!! دیگه نمی خوامت!!!
حکایت من
حکایت کسی که عاشق دریا بود اما قایق نداشت
دلباخته سفر بود اما همسفر نداشت
حکایت کسی که زجر کشید اما ضجه نزد
زخم خورد اما زخم نزد
زخم داشت و ننالید
گریه کرد اما اشک نریخت
وفادار بود ولی وفا ندید
حکایت من
حکایته کسی که پر از فریاد بود اما سکوت کرد
تا ذره ذره مردنش را کسی نفهمد
چه سخت است دلتنگ قاصدک بودن در جاده ای که
وزد..
ای باران
تو که چشم از عشق میبخشایی
هنوز هم در قطره قطره، قطرات
اشک چشــــمانـــــــت عشق تازه
و نامایان است
ای باران
من عشق را بنام تو آعاز کرده ام
ببار بر من، ببار بر دل خـســـتهٍ من
و عشق بــبـخـــــــشا بـــــر من
و بر دل من
ای باران
مرا آنگونه عاشق کن تا هر لحظه
ازاحـــــساس عشق توسرشار شوم
هر مکان بر نام تو بر وعشق تو
بـبالم تاهـمیش
ای باران
باز هم ببار و ببار و بر من ببار
برنیستان وگلستان ودشت وصحرا ببار
بر دل عـاشــــقـــان و عـــارفـــان
وعـالـمان ببار
ای باران
ببار وهمیش ببارتا با شیرنی عشقت
همه عـشق تـــرا احســاس کنند و بر تو
مــــثـال مــن و دل مــن بــبـالــند
تا همیش و همیش
زیر باران عاشقانه
با ترانه
شاعرانه
می دوم در دره ی نور
می رسم به قله ی کوه
می مانم در همان جا
می خوانم دوست دارم زندگی را
با شادی
می نویسم دوست دارم من دعا را
باز همان طور اشک هایم روی گونه ام
می نویسم
می گویم
دوست دارم
دوست دارم
هستی ام را
گریز از یک گناه بود
هر فریاد
گریز از یک
گریز از یک تنهایی عمیق
افسوس که تو
هیچ گریزگاهی نداشتی...!
آسمان بارانیست!
همگی می گذرند...
همه با چتر اما...
من تک و تنها و رها
به تو می اندیشم....
همیشــــ ـــ ـه از آمدن ِ نــ بر سر کلماتــــــ ـــ ـ مـی ترسیــدَم !
نـ داشتن ِ تو ...نـ بودن ِ تو ...
نـ ماندن ِ تو ...
.
.
.
کــاش اینبــار حداقل دل ِ واژه برایــــ ـــ ـم می سوختـــــ ـــ ـ
و خبــری مـی داد از
نـ رفتن ِ تـــو ..
.
.
.
.
.
.
.
.
عمر من قد نميدهد
به سفرت بگو كوتاه بيايد
.
.
.
.
.
خاطراتــــــ ـــ ـ کودکیـم را ورق می زنــــ ـــ ـم
و یک به یک ، عکسها را با نگاهــــ ــ ـم می نوشم
عکسهـای دوران کودکیــــــ ــــ ـم طعـــــم خوبـی دارنــد ....
.
.
.
.
.
میدانی تنهایی کجایش درد دارد !!؟
انکارش ...
روزگار بهتری از راه می رسد کسی نگفته است که زندگی کار ساده ایست،گاهی بسیار سخت و ناخوشایند می نماید. اما با تمام فراز و فرودهایش، زندگی ...از ما انسانی بهتر و نیرومند تر می سازد. حتی اگر در لحظه حقیقت آن را در نیابیم. به یاد آر ... که در آزردگی، رنج از خود دور داری،و در دلتنگی، بگذاری اشکهایت جاری شوند، و در خشم خود را رها سازی،و در ناکامی بر خود چیره شوی،تا می توانی یار خود باش. می توانی بهترین دوست خود باشی،اما به هنگام آشفتگی مرا خبر کن! می کوشم، بدانم چه وقت باید در کنارت باشم.اما گاه ممکن نیست، پس خبرم کن. عشق بالاترین هدیه ای است که می توانیم به یکدیگر بدهیم.و ایثار یکی از بزرگترین لذت هایی است که به ما ارزانی شده. من اینجایم هر زمان و همیشه،تا هر آنچه دارم به تو هدیه دهم
من از خدا خواستم، نغمه های عشق مرا به گوشت برساند
تا لبخند مرا هرگز فراموش نکنی و ببینی که سایه ام به دنبالت است
تا هرگز نپنداری تنهایی.
ولی اکنون تو رفته ای ، من هم خواهم رفت
فرق رفتن تو با من این است که من شاهد رفتن تو هستم
گفتی چشم ها را باید شست، شستم ولی... گفتی جوری دیگر باید دید، دیدم ولی... گفتی زیر باران باید رفت، رفتم ولی... او نه چشم های خیس و شسته ام، نه نگاه دیگرم، هیچکدام را ندید! فقط در زیر باران با طعنه ای خندید و گفت: دیوانه ی باران زده...!
باز باران بی ترانه
گریه های بی بهانه
می خورد بر سقف قلبم
باورت شاید نباشد خسته است این قلب تنگم . . .
باز باران٬ با ترانه
میخورد بر بام خانه
خانه ام کو؟ خانه ات کو؟
آن دل دیوانه ات کو؟
روزهای کودکی کو؟
فصل خوب سادگی کو؟
* * *
یادت آید روز باران
گردش یک روز دیرین؟
پس چه شد دیگر٬ کجا رفت؟
خاطرات خوب و رنگین
در پس آن کوی بن بست
در دل تو٬ آرزو هست؟
* * *
کودک خوشحال دیروز
غرق در غمهای امروز
یاد باران رفته از یاد
آرزوها رفته بر باد
* * *
باز باران٬ باز باران
میخورد بر بام خانه
بی ترانه٬ بی بهانه
شایدم٬ گم کرده خانه
به گمانم چتر بزرگترین بی احترامی به خداست ... !!! چتر هارا باید بست زیر باران باید رفت فکر را خاطره را زیر باران باید برد با همه مردم شهر زیر باران باید رفت دوست را زیر باران باید دید عشق را زیر باران باید جست زیر باران باید بازی کرد زندگی تر شدن پی در پی زندگی اب تنی کردن در حوضچه ی "اکنون"است...! آسمان مال من است پنجره، فکر هوا عشق ، زمین مال من است
زیر باران باید چیز نوشت حرف زد نیلوفر کاشت
هر کجا هستم باشم
تویی که تصور حضورت سینه بی رنگ کاغذم را نقش سرخ عشق می زند
در کویر قلبم از تو برای تو می نویسم
ای کاش در طلوع چشمان تو زندگی می کردم
تا مثل باران هر صبح برایت شعری می سرودم
آن گاه زمان را در گوشه ای جا می گذاشتم و به شوق تو اشک می شدم
و بر صورت مه آلودت می لغزیدم
به تو دست‌می‌سايم و جهان را درمی‌يابم،
به تو می‌انديشم
و زمان را لمس‌می‌کنم
معلق و بی‌انتها
عريان.
می‌وزم، می‌بارم، می‌تابم.
آسمان‌ام
ستاره‌گان و زمين،
و گندم عطر آگینی که دانه می بندد
رقصان
در جانِ سبزِ خويش.
از تو عبورمی‌کنم
چنان که تُندری از شب.ــ
و فرومی‌ريزم
امشب به یاد تک تکِ شب ها دلم گرفت
در اضطراب کهنه ی غم ها، دلم گرفت
انگار بغض تازه ای از نو شکسته شد
در التهابِ خیسِ ورق ها، دلم گرفت
از خواندن تمام خبرها تنم بسوخت
از گفتن تمام غزل ها دلم گرفت
در انتظار تا که بگیرم خبر ز تو
در آتشِ گرفته سراپا دلم گرفت
متروکه نیست خلوتِ سرد دلم ولی
از ارتباطِ مردم ِدنیا دلم گرفت
یک ردِ پا که سهمِ من از بی نشانی است
از ردِ خون که مانده به هر جا، دلم گرفت
اینجا منم و خاطره هایی تمام تلخ
اقرار میکنم، درآمدم از پا دلم گرفت
من بودم و تنهایی و یک راه بی انتها
یک عالم گله و خدایی بی ادعا
گم شده بودم میان دیروز و فردا
تا تو را یافتم.. با تو خودم را یافتم
صدایت در گوشم پیچید
نگاهت در چشمانم نقش بست
نشان دادی به من آنچه بودم
آری، با تو رسیدم من به اوج خودم
نامم را خواندی.. گفتی بارانم
بارانی شد دل و چشمانم
آری بارانی شدم تا ببارم
اما ای کاش بدانی تویی آسمانم
بی تو نه معنا دارد باران
نه معنا دارد خورشید و نه رنگین کمان
ای که شبیه تر از خود به منی
بگو تا آخر راه با من هم قدمی
برای من از دل شکسته نگو
که دلی دارم شکسته تر از سکوت
شکسته از درد
شکسته از زخم
شکسته از عشق
شکسته از گناه
شکسته از تنهایی
بر خواهم داشت این تکه های تنهایی را
و لباسی خواهم دوخت سپید از این همه سیاهی
برای خودم توشه ای خواهم ساخت پر از محنت و رنج
شاید خدا مرا بخشید
شاید ....
سخن عشق تو بی آن که برآید به زبانم
رنگ رخساره خبر می‌دهد از حال نهانم
گاه گویم که بنالم ز پریشانی حالم
بازگویم که عیانست چه حاجت به بیانم
هیچم از دنیی و عقبی نبرد گوشه خاطر
که به دیدار تو شغلست و فراغ از دو جهانم
گر چنانست که روزی من مسکین گدا را
به در غیر ببینی ز در خویش برانم
من در اندیشه آنم که روان بر تو فشانم
نه در اندیشه که خود را ز کمندت برهانم
گر تو شیرین زمانی نظری نیز به من کن
که به دیوانگی از عشق تو فرهاد زمانم
نه مرا طاقت غربت نه تو را خاطر قربت
دل نهادم به صبوری که جز این چاره ندانم
من همان روز بگفتم که طریق تو گرفتم
که به جانان نرسم تا نرسد کار به جانم
درم از دیده چکانست به یاد لب لعلت
نگهی باز به من کن که بسی در بچکانم
سخن از نیمه بریدم که نگه کردم و دیدم
که به پایان رسدم عمر و به پایان نرسانم
دلم شکسته ترین شاخه ی درخت خداست
دل شکسته ی من نیز چون خدا تنهاست
به غربت دل من هیچ دل نمی سوزد
مباد هیچ کسی را دلی چنین که مراست
میان آینه ی چشمهای من قدری
بخند ! جلوه ی مهتاب نیم شب زیباست
به وقت فاصله، لبخند تو پلی ست عظیم
که بی گذشتن از این پل، عبور بی معناست
مگر که گام نهی در حریم کوچه ی ما
همیشه باز ، نگاه تمام پنجره هاست
نگاهت ، از سر من دست بر نمی دارد
چه فتنه ایست که در چشمهای تو پیداست ؟
سری به سینه بنه ، ژاله باش داغ مرا
که دل ، شقایق پژمرده ای در این صحراست
...که تنها کسی که مرا در زندگی شاد می کند کسی است که به من می گوید :تو مرا شاد کردی .
...که هرگز نباید به هدیه ای از طرف کودکی ،نه گفت
...که همیشه برای کسی به هیچ عنوان قادر به کمک کردنش نیستم دعا می کنم
...که گاهی تمام چیز های که یک نفر می خواهد ،فقط دستی است برای گرفتن دست او ،وقلبی است برای فهمیدن وی
...که زندگی مثل یک دستمال لوله ای است ،هر چه به انتهایش نزذیکتر می شویم سریعتر حرکت می کند .
...که چشم پوشی از حقایق ،آنها را تغییر نمی دهد
...که این عشق است که زخم ها را شفا می دهد نه زمان
...که زندگی دشوار است ،اما من از او سخت ترم
آموخته ام
که همه می خواهند روی قله ی کوه زندگی کنند ،اما تمام شادی ها وقتی رخ می دهند که در حال بالا رفتن از کوه باشیم.....
ثروتمند کسی نیست که بیشترین ها را دارد ،بلکه کسی است که به کمترین ها نیاز دارد .
...که فرصتها هیچ گاه از بین نمی روند ،بلکه شخص دیگری فرصت از دست داده ما را تصاحب خواهد کرد .
...که فقط چند ثانیه طول می کشد تا زخم های عمیقی در قلب کسانی که دوستشان داریم ،ایجاد کنیم اما سال ها طول می کشد تا آن زخم ها را التیام ببخشم.
عاشقی یاد گرفتنی نیست
هیچ مادری گریه را به کودکش یاد نمی دهد
عاشق که بودی
دست کم
تشری که با نگاهت می زدی
دل آدم را پاره نمی کرد
مهم نیست
من که برای معامله نیامده ام
اصل مهم این است
که هنوز تمام راه ها به تو ختم می شوند
وتو در جیب هایت تکه هایی از بهشت را پنهان کرده ای
نوشتن
فقط بهانه ای است که با تو باشم
اگر چه
این واژه های نخ نما قابل تو را ندارند … .
از بَر شده ام عشق ، تو را بی کم و بی کاست
پایان تو اینبار ز آغاز تو پیداست
دست تو برای دل من رو شده دیگر
این آتش افروخته از گور تو برپاست!
شادی ست اگر با تو به قدر سر سوزن
غم هست اگر با تو به اندازۀ دنیاست
****
سخت است دری سمت خدا باز نباشد
وقتی که رگِ خوابِ هوس دست زلیخاست
ای قوم به حج رفته بدنبال چه هستید؟
هر جا زخدا یاد شود کعبه همانجاست
****
گل در بر و می بر کف و با این همه اوصاف
باب دل من نیست بساطی که مهیاست
از طالع نحسِ دلمان است که هر چیز
ما خواسته بودیم اگر ، عشق نمی خواست
آغوش تو را باز کن ای مرگ ، که چون رود
ما را عطش بوسه زدن بر لب دریاست
در پاسخ من عشق تبسم زد و فرمود :
کوتاهی من نیست ، تقاضای تو بالاست
تقصیر تو را گردن تقدیر نیانداز
خوب و بد هر واقعه ، از ماست که برماست!
بیا با من ...
بیا تا آنجایی که خطوط به هم میرسند
بیا با من تا جائیکه میتوانی بخوانمت
تا پایان انتظار عاشقانه ام
تا پایان توان بی رمقم
بیا با من ...
با دستانت
با روحت
با تمام عشقی که داری
بیا با من ...
می خواهم آن باران گمشده ی رویایی را برایت زنده کنم
بیا با من تا انتهای همان شب
که در زیر رویایی ترین باران عشق ، با هم همقسم شدیم ...
باز هم اومدم ...
اما اینبار با یه روح بارونی ،
با یه عشق تازه ...
اومدم بگم میخوام عاشقونه با خدا و برای خدا باشم
اومدم تا قسم عشقم رو با بهترینم همراه قاصدکهای نقره ای باغ آرزوهام
به گوش خدا برسونم ...
و اومدم تا دوباره در کنار شما
زیباترین لحظات زندگیم رو توی دفتر خاطراتم ثبت کنم .
و اومدم بگم ...
( به نام تکسوار آسمونها )
امیدوارم حال تو،باشد همیشه رو براه .شکرخدا ،من هم ندارم غصه ای؛جز دوری از آن روی ماه
از راه دور ، سوسن سلامت می کند ، مریم دعاگوی شماست .هان راستی ،پروانه اینجا پیش ماست ،او هم دعاگوی شماست
یادش بخیر ! با آن صدای شرشرت ،ما روزهایی داشتیم .یا راستش ،آن وقت هادر قلب تو ،ما نیز جایی داشتیم
باران من ،حالا که تابستان شده،ما منتظر ،ما تشنه ایم .دیگر بیا ، دیگر غم دوری بس است .ما بیش از اینها تشنه ایم
باور بکن لبخند ما را تشنگی،از روی لب دزدیده است .اصلاً بپرس در باغ ما،این چند روز ،آیا گلی خندیده است ؟
این نامه را کوکب نوشت.از جانب گلهای باغ .حتماً بیا .دیگر خداحافظ تمام.
قربان تو.مینای باغ
داشتم فراموشت میکردم اما باز دوباره دیدمت
تو غمها غوطه ور شدم چرا؟
داشتم فراموشت میکردم اما تا صدات رسید به گوش من
شکستم بی صدا چرا؟
داشتی میرفتی از خیال من، خزونی بود بهار من
دیدم تو رو خزونم جون گرفت
این قلب سرد و ساکتم دوباره
با نگاه گرم و بی ریا و عاشقت زبون گرفت
چرا دوباره اومدی صدارو، جون دادی گل بهارو
زخم دل دوباره تازه شد
شوق نگاه خستمو دوباره، دوختی آخر ستاره
حسرتم بی اندازه شد
یا راحتم کن و واسه همیشه، این دلو بکن ز ریشه
از خیال سرد من برو
یا باغبون شو و بهارو، باز نشون بده گلارو
تو وجود خسته ام برو
چرا دوباره اومدی صدارو، جون دادی گل بهارو
زخم دل دوباره تازه شد
شوق نگاه خستمو دوباره، دوختی آخر ستاره
حسرتم بی اندازه شد
یا راحتم کن و واسه همیشه، این گلو بکن ز ریشه
از خیال سرد من برو
یا باغبون شو و گلارو، باز نشون بده بهارو
تو وجود خسته ام برو
داشتم فراموشت میکردم اما باز دوباره دیدمت
تو غمها غوطه ور شدم چرا؟
داشتم فراموشت میکردم اما تا صدات رسید به گوش من
شکستم بی صدا چرا؟
داشتی میرفتی از خیال من، خزونی بود بهار من
دیدم تو رو خزونم جون گرفت
این قلب سرد و ساکتم دوباره
با نگاه گرم و بی ریا و عاشقت زبون گرفت
جرالدين, در نقش ستاره باش و بدرخش ,اما اگر فرياد تحسين آميز تماشاگران و عطر مستی آور گلهايی که برايت فرستاده اند به تو فرصت هوشياری داد بنشين و نامه ام را بخوان. من پدر تو هستم.امروز نوبت توست که صدای کف زدن های تماشاگران گاهی تو را به آسمانها ببرد.به آسمانها برو ولی گاهی هم به روی زمين بيا و زندگی مردم را تماشا کن; زندگی آنان که با شکم گرسنه در حالی که پاهايشان از بينوايی می لرزدو هنرنمايی می کنند. من خود يکی از ايشان بوده ام.جرالدين دخترم ,تو مرا درست نمی شناسی در آن شب های بس دور با تو قصه ها بسيار گفتم اما غصه های خود را هرگز نگفتم آن هم داستانی شنيدنی است.
داستان آن دلقک گرسنه که در پست ترين صحنه های لندن آواز می خواند و صدقه می گيرد, داستان من است.من طعم گرسنگی را چشيده ام.من درد نابسامانی را کشيده ام.و از اينها بالاتر رنج حقارت آن دلقک دوره گرد را که اقيانوسی از غرور در دلش موج می زند و سکه صدقه آن رهگذر غرورش را خرد نمی کند. با اين همه زنده ام و از زندگان پيش از آنکه بميرند حرفی نبايد زد. به دنبال نام تو نام من است :"چاپلين"
جرالدين دخترم, دنيايی که تو در آن زندگی می کنی, دنيای هنرپيشگی و موسيقی است.نيمه شب آن هنگام که از سالن پرشکوه تئاتر شانزه ليزه بيرون می آيی, آن ستايشگران ثروتمند را فراموش کن .حال آن راننده تاکسی که تو را به منزل ميرساند بپرس .حال زنش را بپرس و اگر آبستن بود و پولی برای خريد لباس بچه نداشت ,مبلغی پنهانی در جيبش بگذار. به نماينده خود در پاريس دستور داده ام فقط وجه اين نوع خرجهای تو را بی چون و چرا بپردازد.اما برای خرجهای ديگر بايد صورت حساب ان را بفرستی.
دخترم جرالدين گاه و بی گاه با مترو و اتوبوس شهر را بگرد و مردم را نگاه کن. زنان بيوه ,کودکان يتيم را بشناس و دست کم روزی يک بار بگو:من هم از آنان هستم.تو واقعا يکی از آنان هستی و نه بيشتر.هنر قبل از اينکه دو بال به انسان بدهد اغلب دو پای او را ميشکند . وقتی به مرحله ای رسيدی که خود را برتر تماشاگران خويش بدانی, همان لحظه تئاتر را ترک کن و با تاکسی خود را به حومه پاريس برسان. من آنجا را خوب می شناسم.آنجا بازيگران همانند خويش را خواهی ديد که از قرن ها پش زيبا تر از تو ,چالاکتر از تو و مغرور تر از تو هنرنمايی ميکنند.اما در آنجا از نور خيره کننده تئاتر شانزه ليزه خبری نيست.
دخترم جرالدين ,چکی سفيد امضا برايت فرستاده ام که هر چه دلت می خواهدبگيری و خرج کنی. ولی هر وقت خواستی دو فرانک خرج کنی با خود بگو:سومين فرانک از آن من نيست.اين مال يک مرد فقير و گمنام است که امشب به يک فرانک احتياج دارد.جست و جو لازم نيست.اين نيازمندان گمنام را اگر بخواهی همه جا خواهی يافت. اگر از پول و سکه برای تو حرف می زنم برای آن است که از نيروی فريب و افسون پول ,اين فرزند بی جان شيطان خوب آگاهم. من زمانی دراز در سيرک زيسته و هميشه و هر لحظه برای بند بازان روی ريسمانی بس نازک و لرزنده نگران بوده ام. اما دخترم اين حقيقت را بگويم که مردم بر روی زمين استوار و گسترده بيشتر از بند بازان ريسمان نا استوار سقوط می کنند.
دخترم جرالدين ,پدرت با تو حرف می زند. شايد شبی درخشش گرانبهاترين الماس اين جهان تو را فريب بدهد و آن شب است که این الماس, آن ريسمان نا استوار زير پای تو خواهد بود و سقوط تو حتمی است. روزی که چهره زيبای يک اشراف زاده بی بند و بار تو را بفريبد آن روز است که بند بازی ناشی خواهی بود. هميشه بند بازان ناشی سقوط می کنند از اين رو دل به زر و زيور نبند. بزرگترين الماس اين جهان آفتاب است که خوشبختانه بر گردن همه می درخشد. اما اگر روزی دل به مردی آفتاب گونه بستی ,با او يک دل باش و به راستی او را دوست بدار. معنی اين را وظيفه خود در قبال اين موضوع بدان. به مادرت گفته ام که در اين خصوص برای تو نامه ای بنويسد. او از من بهتر معنی عشق را می داند. او برای تعريف "عشق "که معنی آن" يکدلی" است شايسته تر از من است.دخترم هيچ کس و هيچ چيز ديگر در اين جهان نمی توان يافت که شايسته آن باشد.دختری ناخن پای خود را برای آن عريان می کند. برهنگی بيماری عصر ما است. به گمان من تن تو ,بايد مال کسی باشد که روحش را برای تو عريان کرده است.حرف بسيار برای تو دارم ,ولی به وقت ديگر می گذارم.و با اين آخرين پيام نامه را پايان می بخشم. انسان باش, پاک دل و يکدل ;زيرا گرسنه بودن, صدقه گرفتن و در فقر مردن بارها قابل تحمل تر از پست و بی عاطفه بودن است.
پدر تو ,چارلی چاپلين
تنها منم و تو
یک مُشت آرزو
پایان ماجرا …
بگذار این کلاغ ،
یکبار هم شده ،
به خانه اش برسد
باران می آمد. آرام و بی صدا. خیابانها همگی در سکوت تنهای شب در زیر نور چراغهای ایستاده ی شهر آسمان را می نگریستند. چه فاصله ای ! زمین تا آسمان ! هیچگاه معنایش را نفهمیدم.عجب جدایی غریبی! صدای جیرجیرک ها آن شب گرفته بود. چاله های کوچک خیابان پر از آب باران شده بود. درختان کهن اطراف خیابان خود را برروی پیاده روها انداخته بودند و همانند سپیدارهای پر امید از شوق به آسمان خیره شده بودند. در آن هوای بارانی در گوشه ای از پیاده روهای یخ زده ی عریان ناگهان چشمم به نیمکت چوبی خیسی افتاد که برایم خیلی آشنا بود . قدم زنان به سمتش رفتم و مدتی در کنارش نشستم. اینگار که با من سخن می گفت. چقدر واضح و بی پروا ! چقدر برایم آشنا بود! باران عجیب می بارید. چشمانم را آرام بستم و نفس عمیقی کشیدم. نفسی که تااعماق وجودم را ازبوی مست کننده خاک باران خورده پر می کرد. چنان که گویی وقتی در آینده سینه ام را خواهند شکافت بوی باران تمام فضا را پر خواهد نمود. عجب حس زیبا و پرشکوهی . من... تنها...درزیرباران...صدای موسیقی دلنوازش بر نیمکت چوبی کنارم... هوای خنک زمستانی... بوی خاک باران خورده... صدای تصنیف آواز پرنده که در بالای سکوی سنگی زیر درخت چنار روبروی پیاده رو با طنین سبز باران ترکیب می شد و سماعی عارفانه ی باران را هرچه پرشکوهتر در وجودم میدمید و نقطه های آبی ذهنم را در جستجوی واژه ها فرا میخواند. تا به حال زمستان را تا این حد زیبا ندیده بودم. زمستان را دوست دارم به خاطر رفتن و رفتن و رفتن و خیس شدن زیر باران های دلنوازش به خاطر غروب های نارنجی رنگش به خاطر شب های سرد و طولانی اش به خاطر تنهایی و دلتنگیهایم به خاطر بغض های سنگین انتظار به خاطر معصومیت کودکیم به خاطر نشاط و سرزندگی نوجوانیم و به خاطر تنهایی جوانیم. باران لحظه ی ناب قشنگی هاست. باران که می بارد درختان بوی طبیعت می دهند! باران ذهن آسمان را هم پر ترنم می کند. ای مسافر...ای مسافر...ای مسافر... دلم عجیب برایت تنگ است. باران که می بارد بودنت را بیش از همه وقت با وجودم حس میکنم. باران که می بارد مرا با یاد تو یگانه می سازد آسمان به حالم می گرید و من غرق در تومی شوم. امشب ... این من هستم و باران و یاد و خاطره ی تو. یادش بخیر... سال ها پیش بود که همچین شبی باران می بارید آرام و بی صدا آنشب هم نجوای عاشقانه ی باران تمام فضا را پر کرده بود و من مثل همیشه بر روی همین نیمکت چوبی نشسته بودم. نیمه های شب بود چشمانم را به آسمان قرمز رنگ و ابری بالای سرم دوخته بودم . ناگهان صدای قدم های گرم و سنگینی مرا به سوی خود خواند. قدم هایی که حس اظطراب را با خونم عجین می ساخت. پیر مردی را دیدم که از کنار آن سکوی سنگی در زیر قد کشیدن آن دو چنار به سویم می آمد. آرام از جایم بلند شدم ! به صورت نورانی و عارفانه اش مدتی نگریستم. چقدر شفاف و پاک به من مینگریست!!! دست هایش را آرام بر شانه هایم گذاشت در حالی که اشک در چشمانم حلقه بسته بود نجوا کنان زیر لب جمله ای را گفت و از من دور شد. آری هنوز زمزمه اش در گوشم غوغا می کند. چقدر مطمئن و راسخ آن جمله را بیان می کرد . آری او گفت : مسافر روزی در باران خواهد آمد... آه ای مسافر... ای مسافر... امشب نیز همانند هرشب تا صبح با تو بیدار خواهم ماند . و ... همه را می بینم ... همه را می گریم... همه را می بیند... همه را می گرید... باران.
در زیر باران نشسته بودم… چشمم را به آسمان دوخته بودم…
چشمم را به ابرهای سرگردان دوخته بودم…انتظار می کشیدم…انتظار قطره ای
عاشق از باران که از آسمان بیاید و بر چشمانم بنشیند… تا شاید چشمانم عاشق آن
قطره شود…
باران می بارید آسمان می نالید، ابرها بی قرار بودند…صدای رعد ابرها سکوت آسمان را در هم شکسته بود… خیس خیس شده بودم ، مثل پرنده ای در زیر باران…!
دوست داشتم پرواز کنم در اوج آسمانها تا شاید خودم قطره عاشق را میان این همه قطره پیدا کنم… می دانستم قطره هایی که از آسمان می ریزد اشکهای آسمان است… اشکهایی که هر قطره از آن خاطره ای بیش نبود…
در رویاهایم پروازکردم ، در اوج آسمانها، در میان ابرها، در میان قطره ها! چطور می شود از میان این همه قطره باران ، قطره عاشق را پیدا کرد؟! قطره هایی که هر وقت به زمین میریخت یا به دریا می رفت!، یا به رودخانه! ، یا به صحرا می رفت و به زمین فرو می رفت و یا بر روی گل می نشست!… من به دنبال قطره ای بودم که بر روی چشمانم بنشیند…
نه قطره ای که عاشق دریا یا گل شود…و یا اینکه ناپدید شود!… من قطره عاشق را
می خواستم که یک رنگ باشد!… همان رنگ باران عشق من…!
نگاهم به باران بود ، در دلم چه غوغایی بود!… انتظار به سر رسید ، قطره عاشق به چشمانم نرسید!…
باران کم کم داشت رد خود را گم می کرد…و آسمان داشت آرام میگرفت! دلم نمی خواست آسمان آرام بگیرد اما…! من نا امید نشدم و باز هم منتظر ماندم… آنقدر انتظار کشیدم تا…قطره آخرباران را از آن بالاها می دیدم… قطره ای که آرزو داشتم به چشمانم بنشیند…
آرزو داشتم بیاید و با چشمانم دوست شود… قطره باران داشت به سوی چشمانم می آمد… نگاهم همچنان به آن قطره بود…
طوفان سعی داشت قطره را از چشمانم جدا کند و نگذارد به چشمانم بنشیند…
اما آن قطره عشق با طوفان جنگید ، از طوفان گذشت و به چشمانم نشست…
چه لحظه قشنگی…
در همان لحظه که قطره باران عشقم داشت به زمین می ریخت چشمان من هم شروع به اشک ریختن کرد… اشکهایم با آن قطره یکی شده بود…احساس کردم قطره عاشق در قلبم نشسته…به قطره وابسته شدم… آن قطره پاک پاک بود چون از آسمان آمده بود…همان قطره ای که باران عشقم به من هدیه داد.
باران اشک خدا! کجا پنهان شدي؟
ميخواهم بر من بباري...!
باران ببار!
ببار که دلم دلتنگ اوست،
ببار که شايد در صداي دلنشين تو طنين صداي او را بشنوم!
ببار و دلتنگي را، دلتنگي را بشوي...! اکنون تمام دل تنگي آسمان با من است .
تاب دوري ات از آسمان ساخته نيست.
چه رسد به من .
بعد از اين اگر کسي صدايم کرد بگوييد
رفته پي ماه پنجره اش بگردد.
در سکوت و فاصله آرام مي گيرم
تنها براي انعکاس يک صداي آشنا...
لبخند بزن به حرمت اشک های لبریزم شاد باش که دیگر فرصتی نداریم
دیگر اشکهایم بی معنی شده فقط لبخند بزن
آفتاب نگاهم از سر دیوار تنهایی می تابد
وسکوتی در پشت دیوار صدایم می کند وشاید فرصتی نباشد برای اشکها ولبخندهایم
رویایی تراز دریا شده ام شاید موجی از دریای شمالیم بر قایق تنهایی بزند
وتکانی به آن دهد
شاید به ساحل رسیدم شاید در طوفان تنهایی صدایی باد را بشکند
وبگوید من با توام ای تنها
دیگر فرصتی نمانده پس رویایی باش تا به دریا برسی به آرامش
رویایی باش تا ابد رویایی باش
نمی دانم نمی دانم
که بعد از من چه خواهد شد
نمی دانم کدامین کودک عاشق
به روی قبر تنهایم
کند لی لی
کند بازی
بچیند تک گل قبرم
دهد هدیه
به مامانش
**********
نمی دانم نمی دانم
نمی دانم نمی دانم
**********
نمی دانم که بعد از من
به روی قبر تنهایم
کسی آید
کسی گرید
کسی نام مرا داند
کسی از عشق من داند
کسی از عشق من پرسد
کسی داند که من آواره و تنها
به زیر خاک ها خفتم
کسی گوید که ای عاشق
دلت بر قبر تو گرید
**********
نمی دانم نمی دانم
نمی د انم نمی دانم
**********
نمی دانم
فروغ قلب بیمارم
کدامین جا به غمازه هست
نمی دانم دلم را من کجا دادم به دامانش
نمی دانم که در افکار زیبایش
هنوز نام مرا داند
هنوز عشق مرا خواند
نمی دانم که او داند
که من حتی در این برزخ
بدادم دل به چشمانش
نمی دانم
نمی دانم
نمی دانم
وقتی.....
وقتی که دیگر نبود
من به بودنش نیازمند شدم.
وقتی که دیگر رفت
من به انتظار آمدنش نشستم.
وقتی که دیگر نمی توانست مرا دوست بدارد
من او را دوست داشتم.
وقتی او تمام کرد
من شروع کردم.
وقتی او تمام شد
من آغاز شدم.
و چه سخت است.
تنها متولد شدن
مثل تنها زندگی کردن است،
مثل تنها مردن !
به شیطان گفتم: «لعنت بر شیطان»! لبخند زد. پرسیدم: «چرا می خندی؟» پاسخ داد:«از حماقت تو خنده ام می گیرد» پرسیدم: «مگر چه کرده ام؟» گفت: «مرا لعنت می کنی در حالی که هیچ بدی در حق تو نکرده ام» با تعجب پرسیدم: «پس چرا زمین می خورم؟!» جواب داد: «نفس تو مانند اسبی است که آن را رام نکرده ای. نفس تو هنوز وحشی است؛ تو را زمین می زند.» پرسیدم: «پس تو چه کاره ای؟» پاسخ داد: «هر وقت سواری آموختی، برای رم دادن اسب تو خواهم آمد؛ فعلاً برو سواری بیاموز
از غم خبری نبود اگر عشق نبود
دل بود ولی چه سود اگر عشق نبود؟
بی رنگ تر از نقطه ی موهومی بود
این دایره‌ی کبود، اگر عشق نبود
از آینه‌ها غبار خاموشی را
عکس چه کسی زدود اگر عشق نبود؟
در سینه‌ی هر سنگ دلی در تپش است
از این همه دل چه سود اگر عشق نبود؟
بی عشق دلم جز گرهی کور چه بود؟
دل چشم نمی گشود اگر عشق نبود
از دست تو در این همه سرگردانی
تکلیف دلم چه بود اگر عشق نبود؟
ایستاده ام
در اتوبوس
چشم در چشم های نا گفتنی اش.
یک نفر گفت:
«آقا
جای خالی
بفرمایید»
چه غمگنانه است
وقتی در باران
به تو چتر تعارف می کنند.
:
تبادل
لینک هوشمند
برای تبادل
لینک ابتدا ما
را با عنوان
باران نیمه شب
و آدرس
آفرودیت.LoxBlog.ir
لینک
نمایید سپس
مشخصات لینک
خود را در زیر
نوشته . در صورت
وجود لینک ما در
سایت شما
لینکتان به طور
خودکار در سایت
ما قرار میگیرد.
 |
 |
 |
|
 |
|
 |
|
 |
 |
 |
ورود
اعضا:
|
| |
| وب : | |
| پیام : | |
| 2+2=: | |
| (Refresh) | |
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت:
بازدید دیروز : 1
بازدید هفته : 9
بازدید ماه : 41
بازدید کل : 19226
تعداد مطالب : 71
تعداد نظرات : 19
تعداد آنلاین : 1
Alternative content
