حکایت من
حکایت کسی که عاشق دریا بود اما قایق نداشت
دلباخته سفر بود اما همسفر نداشت
حکایت کسی که زجر کشید اما ضجه نزد
زخم خورد اما زخم نزد
زخم داشت و ننالید
گریه کرد اما اشک نریخت
وفادار بود ولی وفا ندید
حکایت من
حکایته کسی که پر از فریاد بود اما سکوت کرد
تا ذره ذره مردنش را کسی نفهمد
چه سخت است دلتنگ قاصدک بودن در جاده ای که
وزد..
ای باران
تو که چشم از عشق میبخشایی
هنوز هم در قطره قطره، قطرات
اشک چشــــمانـــــــت عشق تازه
و نامایان است
ای باران
من عشق را بنام تو آعاز کرده ام
ببار بر من، ببار بر دل خـســـتهٍ من
و عشق بــبـخـــــــشا بـــــر من
و بر دل من
ای باران
مرا آنگونه عاشق کن تا هر لحظه
ازاحـــــساس عشق توسرشار شوم
هر مکان بر نام تو بر وعشق تو
بـبالم تاهـمیش
ای باران
باز هم ببار و ببار و بر من ببار
برنیستان وگلستان ودشت وصحرا ببار
بر دل عـاشــــقـــان و عـــارفـــان
وعـالـمان ببار
ای باران
ببار وهمیش ببارتا با شیرنی عشقت
همه عـشق تـــرا احســاس کنند و بر تو
مــــثـال مــن و دل مــن بــبـالــند
تا همیش و همیش
زیر باران عاشقانه
با ترانه
شاعرانه
می دوم در دره ی نور
می رسم به قله ی کوه
می مانم در همان جا
می خوانم دوست دارم زندگی را
با شادی
می نویسم دوست دارم من دعا را
باز همان طور اشک هایم روی گونه ام
می نویسم
می گویم
دوست دارم
دوست دارم
هستی ام را
گریز از یک گناه بود
هر فریاد
گریز از یک
گریز از یک تنهایی عمیق
افسوس که تو
هیچ گریزگاهی نداشتی...!
آسمان بارانیست!
همگی می گذرند...
همه با چتر اما...
من تک و تنها و رها
به تو می اندیشم....
همیشــــ ـــ ـه از آمدن ِ نــ بر سر کلماتــــــ ـــ ـ مـی ترسیــدَم !
نـ داشتن ِ تو ...نـ بودن ِ تو ...
نـ ماندن ِ تو ...
.
.
.
کــاش اینبــار حداقل دل ِ واژه برایــــ ـــ ـم می سوختـــــ ـــ ـ
و خبــری مـی داد از
نـ رفتن ِ تـــو ..
.
.
.
.
.
.
.
.
عمر من قد نميدهد
به سفرت بگو كوتاه بيايد
.
.
.
.
.
خاطراتــــــ ـــ ـ کودکیـم را ورق می زنــــ ـــ ـم
و یک به یک ، عکسها را با نگاهــــ ــ ـم می نوشم
عکسهـای دوران کودکیــــــ ــــ ـم طعـــــم خوبـی دارنــد ....
.
.
.
.
.
میدانی تنهایی کجایش درد دارد !!؟
انکارش ...
روزگار بهتری از راه می رسد کسی نگفته است که زندگی کار ساده ایست،گاهی بسیار سخت و ناخوشایند می نماید. اما با تمام فراز و فرودهایش، زندگی ...از ما انسانی بهتر و نیرومند تر می سازد. حتی اگر در لحظه حقیقت آن را در نیابیم. به یاد آر ... که در آزردگی، رنج از خود دور داری،و در دلتنگی، بگذاری اشکهایت جاری شوند، و در خشم خود را رها سازی،و در ناکامی بر خود چیره شوی،تا می توانی یار خود باش. می توانی بهترین دوست خود باشی،اما به هنگام آشفتگی مرا خبر کن! می کوشم، بدانم چه وقت باید در کنارت باشم.اما گاه ممکن نیست، پس خبرم کن. عشق بالاترین هدیه ای است که می توانیم به یکدیگر بدهیم.و ایثار یکی از بزرگترین لذت هایی است که به ما ارزانی شده. من اینجایم هر زمان و همیشه،تا هر آنچه دارم به تو هدیه دهم
من از خدا خواستم، نغمه های عشق مرا به گوشت برساند
تا لبخند مرا هرگز فراموش نکنی و ببینی که سایه ام به دنبالت است
تا هرگز نپنداری تنهایی.
ولی اکنون تو رفته ای ، من هم خواهم رفت
فرق رفتن تو با من این است که من شاهد رفتن تو هستم
گفتی چشم ها را باید شست، شستم ولی... گفتی جوری دیگر باید دید، دیدم ولی... گفتی زیر باران باید رفت، رفتم ولی... او نه چشم های خیس و شسته ام، نه نگاه دیگرم، هیچکدام را ندید! فقط در زیر باران با طعنه ای خندید و گفت: دیوانه ی باران زده...!
باز باران بی ترانه
گریه های بی بهانه
می خورد بر سقف قلبم
باورت شاید نباشد خسته است این قلب تنگم . . .
باز باران٬ با ترانه
میخورد بر بام خانه
خانه ام کو؟ خانه ات کو؟
آن دل دیوانه ات کو؟
روزهای کودکی کو؟
فصل خوب سادگی کو؟
* * *
یادت آید روز باران
گردش یک روز دیرین؟
پس چه شد دیگر٬ کجا رفت؟
خاطرات خوب و رنگین
در پس آن کوی بن بست
در دل تو٬ آرزو هست؟
* * *
کودک خوشحال دیروز
غرق در غمهای امروز
یاد باران رفته از یاد
آرزوها رفته بر باد
* * *
باز باران٬ باز باران
میخورد بر بام خانه
بی ترانه٬ بی بهانه
شایدم٬ گم کرده خانه
به گمانم چتر بزرگترین بی احترامی به خداست ... !!! چتر هارا باید بست زیر باران باید رفت فکر را خاطره را زیر باران باید برد با همه مردم شهر زیر باران باید رفت دوست را زیر باران باید دید عشق را زیر باران باید جست زیر باران باید بازی کرد زندگی تر شدن پی در پی زندگی اب تنی کردن در حوضچه ی "اکنون"است...! آسمان مال من است پنجره، فکر هوا عشق ، زمین مال من است
زیر باران باید چیز نوشت حرف زد نیلوفر کاشت
هر کجا هستم باشم
تویی که تصور حضورت سینه بی رنگ کاغذم را نقش سرخ عشق می زند
در کویر قلبم از تو برای تو می نویسم
ای کاش در طلوع چشمان تو زندگی می کردم
تا مثل باران هر صبح برایت شعری می سرودم
آن گاه زمان را در گوشه ای جا می گذاشتم و به شوق تو اشک می شدم
و بر صورت مه آلودت می لغزیدم
تبادل
لینک هوشمند
ورود
اعضا:
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت:
